بیمه‌های اجباری، ضروری اما ناکارآمد

بیمه قراردادی است که توسط شرکت‌های بیمه دولتی یا خصوصی با بیمه‌ شوندگان امضا می‌گردد و در آن یک فرد یا نهاد در برابر زیان‌های، توسط یک شرکت بیمه از حمایت مالی یا بازپرداخت برخوردار می‌شود. بیمه نامه‌ها برای محافظت از بیمه‌شدگان در برابر خطر ضررهای مالی و جانی، اعم از کوچک و بزرگ مورد استفاده قرار می گیرد.

بیمه های دولتی عموما از درمان بیماری های خاص که هزینه بردار است شانه خالی می‌کنند. بهانه‌های این بیمه‌ها قاعد‌بندی مناسبات و محاسباتی است که بیمه‌های دولتی تعیین کرده‌اند و آن را به اشکال مختلف به قانون تبدیل نموده‌اند و در چنین شرایطی هیچ کاری از دست بیماری که سال‌ها برای دولت و یا کشور کار کرده و حق بیمه پرداخت کرده بر نخواهد آمد.

در ایران با توجه به قانون کار تمامی افراد شاغل باید بیمه‌نامه داشته باشند. این حق بیمه هر ساله توسط وزارت کار مشخص می‌شود و افراد شاغل باید به مدت ۳۰ سال این مبلغ را از حقوق دریافتی خود به سازمان‌های بیمه دولتی پرداخت کنند. از این رو در طول داشتن این بیمه نامه، بیمه‌شدگان می‌تواند فقط از پوشش‌های ساده درمانی این بیمه نامه استفاده نماید و در پایان مدت ۳۰ ساله می‌تواند از مستمری این بیمه نامه بهره ببرند. اما متاسفانه برای بیمه‌های اجباری شاهد آن هستیم که فرد حق انتخاب در نوع بیمه، انتخاب روش پرداخت حق بیمه، امکان دریافت وام بدون ضامن، معافیت مالیاتی، قابلیت برداشت از اندوخته، امکان بازخرید و برداشته پول پس‌انداز شده، پوشش بیماری‌های خاص و…. را ندارد.

با اینکه‌ وجود این نوع بیمه‌ها مناسب و ضروری به نظر می‌رسد اما تورم و مشکلات مالی روی این سازمان‌های دولتی تاثیرات منفی بسیاری گذاشته است که باعث می‌گردد تا بیش از آن‌چه، به‌عنوان تعهدات خود می‌داند، توان پرداخت نداشته باشند و با رشدِ تورم و هزینه‌های افراد در طول زندگی، مستمری این سازمان‌ها، کفاف امرارمعاش افراد را ندهد.

درست است که حفظ سلامتی افراد جامعه در وهله اول بر عهده خود فرد است اما بیماری‌ها معمولا افراد را خبر نمی‌کنند و به یکباره چون بلایی آسمانی نازل می‌شوند و درمان آن ها هزینه‌هایی را به شهروندان تحمیل می‌کنند که واقعا در بودجه فردی و خانوادگی آنها جای ندارد.

از این رو با ورود شرکت‌های بیمه خصوصی و ارائه انواع بیمه‌نامه‌های تکمیلی، عمر و… باید دید چگونه می‌توانند این خلاء به وجود آماده در ارائه خدمات بیمه‌های اجباری را پر کنند و زمینه‌ساز آسایش و رفاه هر چه بیشتر اجتماعی بیمه‌شوندگان شوند. درواقع  راه اصلی در گرو اعتماد سازی و اطمینان بخشی به مشتریانی است که با توجه به پرداخت ماهیانه حق‌البیمه اجباری خدمات مناسبی از این بیمه‌ها دریافت نکرده‌اند.